سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری

حمیدرضا صدر به کالبدشکافی سقوط لستر سیتی قهرمان لیگ برتر پرداخته. به این که فاصله اوج پرواز تا قعر سقوط چه کمی بیش از یک فصل شده...​​​​​​​

ماهی کوچولوها آن چه محال به نظر می رسید همین نزدیکی است، همین جا. "غیرممکن"، "ممکن" شده. لیگ برتر برای سومین سال متوالی قصه باورنکردنی سروده و هر سه بار با لستر سیتی. سال 2015: فرار باورنکردنی از سقوط. سال 2016: قهرمانی باورنکردنی در لیگ. سال 2017: قرار گرفتن در آستانه سقوط. پارسال مردان کلودیو رانیری در چنین روزهایی در فوریه صدرنشین لیگ بودند: با 3 امتیاز بیشتر از منچستر سیتی و آرسنال و 5 امتیاز بالاتر از تاتنهام. آنها طی 23 بازی 13 بار برده و فقط دو بار باخته بودند. آنها در فوریه پارسال طی چهار دیدار سه بار پیروز شدند که میان شان پیروزی 3-1 در زمین منچستر سیتی خیره کننده بود. آنها در آن روزهای سرخوشی پس از شکست 1-2 از آرسنال طعم شکست را تا پایان فصل نچشیدند تا ما جشن بگیریم. نچشیدند و دو بازی مانده به خط پایان، جام قهرمانی را بالا بردند. با 10 امتیاز بیشتر از آرسنال در رتبه دوم. با حسرت به دل خیلی ها. آن روزها - مثل همه فوتبالی های خوش خیال - زمزمه کردیم فوتبال هنوز همان اقیانوسی عمیقی است که ماهی کوچولوهایش گاهی دم نهنگ های بزرگ را گاز می گیرند. ولی خب زمان در فوتبال سریع سپری می شود، خیلی تند... سپری می شود و نهیب می زند خوش خیال نمانید.گوشزد می کند نهنگ ها، ماهی کوچولوها را می بلعند، مثل همیشه، مثل همه عمر. حالا لستر در صف فانوس به دست های جدول قرار گرفته، نامزد سقوط شده، بله سقوط. به تاریخ بنگر  فصل 17-2016 که شروع شد شانس قهرمانی لستر را 28 به یک پیش بینی کردند و امکان سقوطش را 33 به یک. ولی اکنون با فرو رفتن تدریجی لستر در باتلاق، امکان سقوط شان رسیده به 4 به یک. حالا قهرمان رویایی به ورطه چاه عمیقی غلطیده، به مغاک. قهرمان طی 24 بازی فقط 5 بار برده و 13 بار شکست خورده. قهرمان از سال نو تاکنون در لیگ حتی یک گل هم نزده. نکته نیش دار فوتبال این است "پیروزی لزوما پایه پیروزی های بعدی را نمی ریزد". با داین وصف آخرین تیمی که در انگلیس قهرمان شد و فصل بعد سقوط کرد منچستر سیتی بود. آنها سال 1937 قهرمان شدند (اولین قهرمانی شان مثل لستر) و سال 1938 یکی از دو سقوط کننده بودند، در حالی که بیش از هر تیمی در لیگ گل زدند (31 گل در مقایسه با 25 گل قهرمان لیگ یعنی آرسنال)... شاید حالا پس از هشتاد سال دوباره همان سقوط را دوره کنیم. حفره های بزرگ لستر با گسسته شدن مثلث جیمی واردی - ریاض مارز - انگولو کانته همه چیز را از دست داد. آنها با جدایی کانته نزول کردند و چلسی با همان بازیکن اوج گرفت تا رانیری و کونته - دو مربی ایتالیایی - مسیر مخالفی را طی کنند. کانته بازیکنی بود - و هست - با دوندگی فراوان، دفاع جانانه از دو مدافع میانی، تصاحب توپ فوق العاده و قوام بخشیدن ضدحمله ها. با رفتن او وس مورگان و روبرت هوث در دفاع لرزان و شکننده شدند و واردی هم در حمله بدل شد به یک بیکاره. واردی و مارز که در فصل پیش جمعا 41 گل در لیگ زده بودند، در این فصل تاکنون 8 گل زده اند که مارز تاکنون در جریان بازی دروازه ای را باز نکرده و هر سه گلش را از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده. اسلام اسلیمانی 29 میلیونی وارد شد تا کنار واردی بازی کند و دروازه ها را بگشاید، ولی خیلی زود مصدوم شد تا امید رانیری بر باد رود... رانیری در ژانویه جان کند قلب دفاعش را ترمیم کند، ولی قیمت ها  بالا رفته بودند: اندرلشت برای کارا موجی در خواست 15 میلیون پوند کرد و لیورپول برای ساکو 20 میلیون و برانیسلوا ایوانوویچ 32 ساله هم از دستمزد هفته ای صد هزار پوند سخن گفت. اکنون مولی واگیو وارد شده تا حفره عمیق دفاع را پرکند، ولی تا چه حد می توانیم پسر 25 ساله آمده از اودینزه را جدی بگیریم؟ زمزمه ناآرامی "... گاهی پیروز می شوید و گاهی شکست می خورید، ولی هیچ چیز برای ما سر جایش نیست، نه نیست". این جمله را رانیری هفته پیش بر زبان آورد. به نظر می رسد بر سر او همان بلایی آمده که سر مورینیو پس از قهرمانی با چلسی دو فصل پیش آمد: ناآرامی بازیکنان و بی میلی شان در بازی از ته دل. این که لئوناردو اولوا از رانیری به عنوان یک "دروغگو" و "دورو" یاد کرده و قرار است بار دیگر به میدان رود نشان از عقب نشینی رانیری دارد. زمزمه هایی از آشفتگی بازیکنان برابر تاکتیک های رانیری به گوش رسیده. لستر پارسال با تکیه به سیستم 2-4-4 (با واردی - اوکازاکی یا واردی - اولوا در خط حمله ) و 1-3-2-4 (با کانته - درینکواتر برابر مدافعان) پرواز کرد، ولی ترکیب دو مهاجم این فصل (واردی - موسی یا واردی - اولوا) ناموزون شد و روی آوردن به سیستم های 3-3-4، 3-4-3 و 2-5-3 یا تغییر خط میانی چهار نفره خطی به خط میانی لوزی شکل بی ثمر ماند... ولی سیستم ها برای این لستر تا چه حد کارساز هستند؟ همان بازیکنانی که روحیه جنگجویانه شان را از دست داده اند. ذات باشگاهی مثل لستر با جانمایه باشگاه های بزرگی که برای قهرمانی مبارزه می کنند، مثلا منچستر یونایتد، تفاوت دارد. لستر باشگاهی است بنا شده بر پایه "بقا" تا "بالانشینی". لستر باید به ذات خود برگردد و برای بقا بجنگد. چیزی که البته با بازی در لیگ قهرمانان برابر سویا سر ستیز دارد. همان جایی که برای قرار گرفتن در صف هشت تیم نهایی غول های اروپا به میدان خواهند رفت. وداع با قصه پریان سوانسی و هال سیتی به عنوان نامزدهای سقوط این فصل با تغییر مربی - ورود پل کلمان و مارکو سیلوا - مسیر صعودی را طی کرده اند. چنین فرمولی می گوید "لستر برای فرار از سقوط باید رانیری را کنار بگذارد". همان مربی که پارسال "ماموریت غیرممکن" را "ممکن" کرد. همان مربی که مربی سال فیفا شد. همان ایتالیایی احساساتی که در جشن قهرمانی پارسال آندره آ بوچلی را به کینگ پاور آورد تا با پیراهن آبی لستر قطعه ای در توصیف معجزه بخواند. حیف که آن رمانتیسم در کینگ پاور - و در قلب ما - در حال محو شدن تدریجی است. آرام آرام، مثل سقوط از بلندی در خواب. حیف که قصه شیرین پریان بدل شده به کابوسی تلخ. حیف، حیف...  حمیدرضا صدر http://www.varzesh3.com/news/1393461/